Portreler

Mecburiyetten Tiyatrocu

Pencere camlarında yağmur taneleri. Duvarda kunt, el değmemiş bir hüzünle menevişlenen gölgeler. Tavandan mavisi bol eflatun bir ışık süzüldü. Havanın ürperten ıslaklığını yerle bir eden o sesle gülümsedim: “Ben Prenses Mehtap Yanık . Oryantal rakkaseniz. Koca bulalım derken, dansöz olduk…

Yazıyı göster