Peki Onlar “Sanatçı” ise Yıldız Kenter Nedir?

Tiyatroya adanmış bir hayat… Yutulmuş sonsuz sahne tozları… Ve tiyatro ile soluklanan bir güzel insan… Uzamda ve zamanda sürekli parlayan bir yıldız: Yıldız Kenter!

Yaşamı tüm renkleriyle yakalamış ve sahnenin merkezine yerleştirmiş güçlü bir sanatçı olan; tiyatronun kraliçesi Yıldız Kenter’in hayatı, salt ışıl ışıl bir yıldız olduğu için değil, bu ülkenin kültür ve sanatla pek de barışık olmayan ikliminde bir özel tiyatronun mücadeleli tırmanışını, bugün yüzleşmekte olduğu sorunları yansıttığı içinde önemlidir.

Yıldız Kenter büründüğü her rolde mucizeler yaratarak çoğalmış bir dehadır. Tiyatroların gün gelip panayıra, sirke döndüğü yıllarda bile o hep mağrur ve ödün vermez bir sanatçı olarak kalmıştır; sanat denen meşakkatli yolda. Asla ve asla düzeysizliğe gönül indirmemiş ve baş eğmemiştir.

Hatırlatmak isterim ki; Yıldız Kenter, insanların kendilerine sahte unvanlar bahşettikleri bir dönemde, bir dünya sanatçısı olarak kalmıştır. Gerçi şimdilerde de ne yazık ki aynı suyun içinde yüzünler var… Geçmişin bugünü, bugünün geçmişi… Örneğin herkes her şey yapıyor, yapabiliyor. Şarkı söylüyor, film çekiyor, podyumdan tiyatro sahnelerine, televizyon dizilerine sıçrıyor, sunuculuğu deniyor, hatta kitap yazıyor veyahut köşe yazarı oluveriyor… Ve en kötüsü ‘sanatçıyım’ diyebiliyor.

Peki onlar ‘sanatçı’ ise Yıldız Kenter nedir?

Sahne dehası?

Tek diva?

Ordinaryüs?

Tanımlamak elbette çok zor. Çünkü o Yıldız Kenter. Çağına meydan okuyabilen, erişilmez olan, toplum olarak sadece borçlu olduğumuz Yıldız Kenter.

O böylesi çorak bir sanat ikliminde adeta tırnaklarıyla kazıyarak, oyunculuğun ötesinde çok önemli bir adım atarak, ilk özel tiyatro binasını, Kenter Tiyatrosu’nu inşa etmek için 1960’larda elini taşın altına koyan kişidir. Elbette tüm uğraşlarında en büyük destekçileri kardeşi Müşfik Kenter ve eşi Şükran Güngör olmuştur. Bu güzel insanların el birliği ile ülkemize sanat adına katmış olduğu değerleri ne mutlu ki say say bitiremeyiz…

Dikmen Gürün, Yıldız Kenter’in hayat hikâyesini ele aldığı “Tiyatro Benim Hayatım” isimli kitabında Yıldız Kenter için şöyle diyor:

“Yıldız Kenter, benim gözümde kıraç bir iklimde yetişmesi kolay olmayan nadide bir ağaç. Yeşil dallarıyla narin ama sağlam bir ağaç… Bu dallar onun öğrencilerine, yetiştirdiği sanatçılara, seyircilerine uzanıyor… Evet, o, mükemmel bir hoca aynı zamanda… Ne kadar çok sanatçıya örnek olmuş, alan açmış, onlarla aynı sahneyi paylaşmış ve bundan büyük bir keyif almanın ötesinde onur duyduğunu söylemiş. Hocaların hocası Yıldız Kenter, var olsun!”

Ne de güzel bir benzetme yapmış Kıymetli Dikmen Gürün… Kalemine sağlık!

Şimdilerde ise o nadide ağacın gölgesi altına siz değerli Arsız Sanat okurlarını almak üzere Tiyatro’nun Kraliçesi Yıldız Kenter ile buluşup güzel olduğuna inandığım bir sohbet derlemesi gerçekleştirdim.

Yıldız Hoca ile sohbete geçmeden önce kendisinden dinlemeyi çok sevdiğim ve kendisinin de çok sevdiğini bildiğim Dr. Metin Vural’dan “Nisan’a Kaç Var” şiirini sizlerle paylaşmak istiyorum. Nasıl mı? Metnin sonundaki linke tıklayarak Yıldız Kenter’in naif sesinden bu şiiri dinleyebilir, böylece az sonra okuyacağınız sohbetimizde Yıldız Hoca’nın sesine aşina olabilirsiniz…

Ve Yıldız Kenter!

Anna, Kraliçe Gertrude, Yelena Sergeyevna, Kınar Hanım, Ayşe Yıldız, Kraliçe Lear, Lady Frederick, Maria, Hanım ve dahası…

“AŞK HER YERDE, HER ŞEYDE!”

Yağız Yılmaz: Değerli Yıldız Hanım, okuduğunuz şiirin ana teması bildiğim kadarıyla aşk… Öncelikle sesinize sağlık! Bu şiiri dinlerken gözümün önünden yazmış olduğunuz ve sahnelediğiniz: “Hep Aşk Vardı” isimli tiyatro oyununuz geçmedi değil. Bu harikulade eserinize dokunmak isterim… Kendi hayatınızı oyunlaştırarak sahneye taşıdığınız bu eserin çıkış noktası nedir?

Yıldız Kenter: Biliyorsun ki bu oyun aslında bir kitap olarak basıldı… Ve anılar kitabı söz konusu olunca da, yazarken, oyuncu açgözlülüğüm ağır bastı. ‘‘Ben bunu niye oynamıyorum?’’ dedim ve kitabı oyuna dönüştürdüm. Kitap ertelendi, böyle bir yaşam öyküsü çıktı. Tabii bunda çeşitli faktörler var. Birincisi, bu benim anneme teşekkür, annemi hatırlama, tanıtma ve ben yaşadığım kadar yaşatma çabam. Ben bu oyunda üç cumhuriyet kuşağını ele almak istedim. Üç can, üç aşk, üç kavga, nefret, başarı, başarısızlık ve Türkiye’nin biraz sislice ekonomik ve toplumsal panoraması…

Yağız Yılmaz: Peki ya oyunun ismi? Özgün bir çıkış noktası var mıdır?

Yıldız Kenter: Elbette… Aşk her yerde, her şeyde… Açan bir çiçekte, esen rüzgârda, bir bakışta, tebessümde… Yani yeni bir şey değil hep aşk vardı. Bu aşkı bize anne ile baba öğretti. Bu yüzden onları hep aşkla arıyorum. Her yaptığımda sevgiye dair bir şey bulmak, her gördüğümde sevgiye dair bir şey görmek, işitmek ve kendini tanıyorsan eğer başkalarını iyi tanıyabilmek ve başkalarını hoş görebilmek, affedebilmek… Oyunun ismi de anlattığım gibi görmüş olup, dolduğum aşk çemberinden çıkmış olsa gerek…

“İNSANLAR OYUNCU DOĞARLAR, OYUNCU ÖLÜRLER.”

Yağız Yılmaz: Anladığım kadarıyla aşk sizin hayatınız için büyük bir imge halinde. Hazır aşktan konu açılmışken Terazi burcu olduğunuzu da okurlarımıza hatırlamamızda fayda var.(Gülüyoruz.)

Yıllar önce bir röportajınızda okumuştum… ‘’İyi bir tiyatrocuda olmazsa olmaz dediğim şey aşktır.” diye. Bunu neye bağlıyorsunuz?

Yıldız Kenter: Neye bağlayacağım elbette sahne aşkına… Öyle kutsal bir şey ki! Sen bilirsin… Aşkla sahneyi bütünleştirecek olursak da; unutmayın aşk olmazsa meşk olmaz. (Gülüyor) Aşk varsa her tiyatrocu mutlaka doğru yolu bulacaktır. Aslında her insan için geçerlidir bu… Çünkü her insan biraz oyuncudur. Geçmişten bugüne, yarından öte…

Yağız Yılmaz: Nasıl yani?

Yıldız Kenter: E, öyle değil mi? İnsan çocukluğundan başlamaz mı oyunculuğa? İstediği bir şeyi aldıracağı zaman yalandan ağlamaz mı? Veyahut yaşlandığımızda… İyi değilken iyi gibi, çok iyiyken de hastaymışız gibi yapmaz mıyız çoğu zaman? Anlayacağın yavrucuğum, insanlar oyuncu doğarlar, oyuncu ölürler. Senin benim gibilerde bu yeteneğinin farkına varır gün yüzüne çıkartmak ister ve bir meslek haline büründürürler.

Yağız Yılmaz: Ne güzel bir örnek, büyüleyici… Şükürler olsun tiyatroya ki sizin gibi bir dehadan ders niteliğinde bu örnekleri alıyor ve tiyatral hayatımıza anlam kazandırıyoruz. Hazır anlam ve tiyatro demişken; tiyatro sanatının sizin için tek kelime ile anlamı nedir?

Yıldız Kenter: Dünya!

Oksijenine, tabiatına, yeşilliklerine ve insanlarına ihtiyacımız olan bir dünya…

“TİYATRO; İNSANI İNSANA YAKLAŞTIRIR, BENİM HEP İNSAN KALMAMI SAĞLADI”

Yağız Yılmaz: Yine harika bir örnek… İhtiyaç dediniz, ihtiyaç üzerinden yola çıkmak istiyorum… Anatoli Vassiliev 2016 Dünya Tiyatro Günü Bildirisi’nde “Niçin ihtiyacımız var tiyatroya?” diye soruyor. Bu sorunun cevabını herkes bir de sizden duysun istiyorum…

Yıldız Kenter: Memnuniyetle… Tiyatro, insanın kafasını açmak için gerekli bir ihtiyaç. İnsana dünyayı göstermek, değişik insanları anlatmak, onların ne düşündüklerini, ne hissettiklerini, nasıl davrandıklarını göstermek için gerekli. Tiyatro insanı insana yaklaştırır. En çok da insana insanı sevdirmek için gereklidir.

Yağız Yılmaz: İnsanı insanlığına da yaklaştırıyor. Çok doğru… Günümüzde çoğumuz çok uzağına düştük maalesef insanlığımızın…

Yıldız Kenter: Maalesef öyle… Oysa tiyatro, müthiş bir kültür ocağı. Öğretici, besleyici ve sevecen bir kaynak. Kendi adıma konuşacak olursam; tiyatro benim hep insan kalmamı sağladı. Öyle bir ailenin çocuğuydum ki zaten başka türlü olamazdım ama tiyatro insan kalmamı perçinledi, aşkla büyümemi sağladı.

Yağız Yılmaz: Peki ya insanlarımızın tiyatroya yaklaşımı üzerine söylemek istedikleriniz var mı?

Yıldız Kenter: Türkiye’de genellikle tiyatro hafife alınmaktadır. Tiyatro insanlar tarafından eğlence olarak görülmektedir; sanattan ziyade. Sıkça duyduğumuz; ‘’Gidelim güleriz belki!’’ lafı iyi bir reklamdır. Oysa tiyatro bir kitaptır, felsefedir, danstır, müziktir, estetik ve insandır.

“MESCİT YA DA CAMİ YERİNE BİRAZ DA TİYATRO AÇSINLAR.”

Yağız Yılmaz: Devletin sanata verdiği desteğin yeterliliği hakkında ne dersiniz?

Yıldız Kenter: Devletin tiyatroya bakacak hali mi var? Bir mucize olacak ki mescit ya da cami yerine biraz da tiyatro açacaklar. Çocuklar da oynayıp içlerini, kafalarını, yüreklerini boşaltacaklar. Ah! (İç çekiyor) Tiyatroyla terapi yapmak bizde nerede daha!

Yağız Yılmaz: Ama bazı gençlerimiz var tıpkı zamanında Kenter Tiyatrosu’nu kurarken sizin yaptığınız gibi kendi mücadeleleriyle açıyorlar o sahneleri. Bilardo salonlarını, ekmek fırınlarını tiyatro sahnelerine çeviriyorlar. Gurur duyuyorum hepsiyle!

Yıldız Kenter: Ben de! Tiyatroyu ellerinde değil, kafalarında, yüreklerinde taşıdıklarını görünce çok mutlu oluyorum. Türkiye’de tiyatro oyunculuğu gayet ileri seviyelerde. O kadar çok yetenekli insan var ki… O insanlara çok geniş sahalar açılması lazım, maalesef açılamıyor. Gençler, çocuklar öyle güzel, o kadar yenilikçi çalışmalar yapıyorlar ki… Ama maalesef sergileyecek yerleri olmuyor. Bizim de mesela İngiltere’deki gibi seyirciyi rahat rahat oturtacağımız, içinde sergiler, kütüphaneler bulunan güzel, medeni mekânlarımız olsa… Devlet bilhassa özel tiyatroları kendi kaderlerine terk etmese, bu tiyatroları doğru dürüst desteklemenin bir zorunluluk olduğunun farkına varsa, seyirci yetiştirmenin bir kültür meselesi olduğunu kabul etse, bugün yaşanmakta olan sorunların çoğu yaşanmaz.

“MUHSİN BEY GİBİ BİR ADAMA…”

Yağız Yılmaz: Cümlelerinizin arasında kaybolurken Kenter Tiyatrosu’nda halen güzel bir köşesi olan Muhsin Ertuğrul geldi aklıma… Bu bir vefa olsa gerek. Ondan bahsetmek ve kendisi ile ilgili yıllar boyu konuşulan bir olayı sizden öğrenmek, hatırlamak isterim… Biliyorsunuz ki Muhsin Ertuğrul yakışıksız bir biçimde işinden uzaklaştırılmıştı siz de bunun üstüne Ankara Devlet Tiyatrosu’ndan ayrılıp İstanbul’a gelmiştiniz…

Yıldız Kenter: Hatırlatman güzel oldu, son röportajımda bu konu üzerine konuşmasaydım içimde ukde kalırdı… Yıllar yıllar önceydi, Muhsin Bey’i tatsız bir biçimde işten çıkardılar. Niye böyle yapıyoruz anlamıyorum. Aynı şeyi bende yaşadım; biliyorum. Muhsin Bey gibi bir adama; koşullar şöyle şöyle gelişti, durum budur, sizinle çalışamayacağız çok üzgünüz demek varken… Utandıkları için o utancı derine batırıyorlar, koyulaştırıyorlar. Utanılacak bir şeyde değil yani. Bir pusula bırakıyorlar sadece. Ben de maaşımı almaya gidiyorum, bana kimse bir şey söylemiyor. Size maaş yok bu ay diyorlar. Aynı şeyi adını veremeyeceğim bir üniversiteyle yaşadım yine… Bana bir teklif geldi. Ben bu teklifi değerlendirmek istedim. Çünkü inan tiyatrodan bir şey, bir maaş almıyoruz. Sekiz senedir durum böyle… E hal böyle olunca gittim dekanıma böyle böyle bir durum var, izin verir misiniz diye sordum. Tabii, siz bize bağlı değilsiniz dedi. Yani ben emekli olmuşum, geçici sözleşmelerle çalışıyorum orada. Başladım çalışmaya fakat okulda disiplin adına hiçbir şey yok. Gidiyorsunuz derse, çalışacak mekân yok. Niye tiyatro bölümü açtılar bilmiyorum. Fazla öğrencide yok… E hadi para kazanmak için açtıklarını varsaysak… Sonra ben bir randevu istedim, böyle devam ederse ben buraya gelmek istemiyorum diyeceğim. Bunu öğrencilerime de söyledim. Herhalde bu biraz yayıldı. Benden önce onlar son verdiler Mehmet’le (Birkiye) benim işime. Mehmet’e mail atmışlar. Benim ise hiç haberim yok, öğrencilerimden öğrendim. Ne kadar çirkin! Hazmedemedim bunu, bayağı ağır bir mektup yazdım, yolladım… Yıllar geçti, hala cevap yok…

Yağız Yılmaz: Dolayısıyla Kent Oyuncuları’nın kurulmasına vesile oluyor bu vefasızlık.

Yıldız Kenter: Tabii, tabii vesile o oldu. Yoksa bizim İstanbul’a geleceğimiz yoktu. Biz orada çok sıkı çalışıyorduk. Düşünüyorum şimdi ‘’Finten’’ ve ‘’Yağmurcu’’yu oynuyorum. Turneye gidiyoruz ‘’Yağmurcu’’yla geliyorum iki oyun ‘’Finten’’ oynuyorum. Ertesi gün yeniden… Ve ertesi gün turne yolları. Muhsin Bey hazırlamış bizi bu hayata dedim kendi kendime. Çünkü biz üç sene, haftada on iki oyun oynadık; matine, suare. Bir gün tatilimiz vardı. Bana ara sıra tiyatroyu yaptırmak için pişmanlık duydunuz mu diyorlar. Ben her yaptığıma pişman olan bir insanım aslında. Ve hayatım boyunca pişmanlık duymayanlara çok imreniyorum. Mesela bu lafı niye söyledim, niye öyle baktım yüzüne, biraz sert kaçtı galiba diyorum. Böylelikle her yaptığıma pişman oluyorum… An geliyor evin içinde bir yere giderken yok oraya gitmeyeyim, şimdi şunu yapayım diyorum.  Kendi kendimle durmadan münakaşa ediyor, tartışıyorum. Hele şimdi Şükran da yok artık. (İç çekiyor.)

Yağız Yılmaz: Aslında bu soruların cevaplarıyla bizlere bir nevi ülkemizde ki işçiye verilen değeri de aktardınız…

Yıldız Kenter: Biraz da öğrencilerinize dokunalım istiyorum. 1956’da Ankara Devlet Konservatuarı’na atanıyorsunuz, ilerleyen yıllarda da İstanbul Belediye Konservatuarı ve İstanbul Üniversitesi Devlet Konservatuvarı Tiyatro Bölümü’nde bölüm başkanlığı ve hocalık yapıyorsunuz. Koç Üniversitesinde de tiyatro dersleri veriyorsunuz. Neredeyse öğrenciniz olup, sıralarınızdan geçmeyen tiyatrocu yok. Boşuna hocaların hocası demiyorlar. Bu kadar uzun süre, bu kadar etkin bir görevde dilediğiniz gibi bir eğitim verebildiniz mi?

“TİYATRO EĞİTİMİNDE EN ÖNEMLİ ŞEY; KİŞİLİĞİ ZEDELEMEMEKTİR.”

Yıldız Kenter: 53 sene tabii, az zaman değil… Çok pırıltılı öğrencilerim oldu. Çok başarılı oldular, ödüller aldılar ama konservatuvar donanımı hiçbir üniversitede yok.

Yağız Yılmaz: Nasıl yani?

Yıldız Kenter: Yani tam teşekküllü bir konservatuvar… Dans, jimnastik salonlarıyla, zaman zaman dışarıdan getireceğimiz hocalarla… Özetle bir değişik esinti, çocuklara seçebilecekleri bir alternatif. Çünkü tiyatro eğitiminde en önemli şey; kişiliği zedelememektir. Her birinin, öğrencinin ayrı bir kişiliği vardır. Yani her biri ayrı, bir şeyi kendi sazıyla çalacak. O sazı geliştirmek önemli, akordunu iyi yapmak önemli. Ve onu, onun sazına göre yapmak önemli. Onun için bir öğrenciyle çalışmaya başladığınız zaman, tıpkı piyano, flüt, obua öğrencisi gibi, o öğrenciyle bir saz çalışır gibi çalışmak gerekiyor. O konuda bizlerin elbette ki çok eksikleri oldu. Dersler eksikti, okulun donanımı eksikti…

“ANLATMAK; BİR ŞEYİ YAŞAMAKLA MÜMKÜN OLUYOR ANCAK.’’

Yağız Yılmaz: “Her rolde kendimi oynarım, çünkü saz bu saz. Kendini tanımadan başkasını çözüp oynayamazsın,” diyorsunuz. İçinizde gerçekten binlercesi barınıyor. Geçmişte sizin için sahnede hep kendini oynuyor diyenlere de yanıt olarak ne söylemek istersiniz? Ayrıca ‘’Ben Anadolu’’ ve ‘’Hep Aşk Vardı’’ da gerçekten Yıldız Kenter olarak sahnedeydiniz…

Yıldız Kenter: Bu soruya bambaşka bir şekilde cevap vermek istiyorum… Düşün mesela başına bir şey geldiği zaman; komik, trajedi anlatırsın bunu değil mi? Veyahut bir yere geç kaldığın zaman ‘’Ah! Bu trafik, lanet olsun bu İstanbul’da yaşanmaz!’’ falan dersin… O yaşadığınızı anlatırken burada da yaşıyorsunuz. Yani anlatmak, bir şeyi yaşamakla mümkün oluyor ancak… Ben kızımın nasıl ameliyat olduğunu anlatırken, onu ameliyat olduğu zaman ki gibi yaşıyor ve hissediyorum. Bunu hissetmemek mümkün değil. Ben annemin ölümünü düşündüğüm zaman bazen ağlıyorum, bazen ise kahkahalarla gülüyorum bazı şeylere. Sanat bazı şeyleri olabilir kılıyor. Öyle bir şey getiriyor ki sanat, neden olmasın diyorsun. Umarım ne demek istediğim anlaşılmıştır.

“TİYATRO; İKİ SAAT BOYUNCA İÇİNE GİRİP ASLA ÇIKMAMANIZ GEREKEN BİR DÜNYA.”

Yağız Yılmaz: Verdiğiniz örneklerle bir nevi sahne ile yaşamı eşitlediniz. Bizler mesela günlük hayatımızda bir şeyleri anlatırken rolümüze konsantre olmadan gelişi güzel anlatıyoruz. Fakat sahne arkasında bu mümkün olmuyor… Ne dersiniz?

Yıldız Kenter: Elbette olmaz. Neden diye sorarsan… Çünkü tiyatro iki saat boyunca içine girip asla çıkmamamız gereken bir dünya… O dünyayı her şeyiyle üstlenecek, yaşayacaksınız ve o dünyanın insanı olacaksınız. Ama maalesef o göründüğü kadar kolay bir şey değil, taklitle olmuyor; yaşamakla oluyor…

Yağız Yılmaz: Sonlara doğru gelirken yaşamınız boyunca sahnelediğiniz bazı başyapıtlar boş koltuklara oynanırken kimi zamanda oynamasa daha iyi olurdu denilen ve gişe yapan seçimleriniz olmuş. E aynı zamanda da yüzlerce Türk ve yabancı yazarın oyunlarını sahnelediniz, oynadınız. Repertuar oluştururken ne denli özgürsünüz?

Yıldız Kenter: Biliyor musun? Repertuvar yapmak bizim için her zaman çok zordu. Bir defa ekonomik güçlülüğü vardı. Ekonomi deyince her şey giriyor içine. Dekor, kostüm, kadro, reklam ve dahası… En çok reklam tabii… E reklam olmayınca da hal ortada…

Yağız Yılmaz: Ödüllerinize çarptı gözüm… Hak ettiğiniz daha o kadar ödül var ki. Yani sırtınızda ki kırbaçların sayısı bir hayli fazla. Hangisinin yükü, anlamı büyük?

Yıldız Kenter: İyi ki açtın bu konuyu… Bir karar almışlar galiba. O’na ödül vermeyelim artık diye. Ödül almak zaafın takdiri gibi. Takdir edilmek insanın elbette hoşuna gidiyor. Bunun aksi mümkün mü? Ne kadar yakışmış bu elbise, saçların ne güzel olmuş… Bir şey giydiğimiz zaman yürüyüşümüz değişir bilirsiniz… Bu her insanda olan bir şey. Fark edilmek, beğenilmek, takdir edilmek… Ama son zamanlarda verilen ödüller acaba hak edilene mi veriliyor, iyice düşünmek lazım… Soruna gelecek olursa da her bir ödülümün ağırlığı, sorumluluğu vardır; ayrılmaksızın…

Yağız Yılmaz: Son olarak; yıllar geçiyor, nüfus artıyor, teknoloji ilerliyor, siyasi iktidarlar değişiyor ve yepyeni sanatçılar çıkıyor. Fakat sizin tiyatro oyunlarınız, yüzünüz, sözleriniz hala bizleri etkilemekte. Dönüp dönüp sizi izlemek istiyoruz. Yıllardır Türkiye ile konuşuyorsunuz. Bizlere cesareti, merhameti ve dahasını aşılayan her tiyatro eserinde siz vardınız. Şimdi o tertemiz ve şefkatli sesinizle bize neler tavsiye edersiniz Yıldız Hanım? Bugünün gençlerine bir abla, bir anne gibi ikazlarınız, mesajınız var mı?

Yıldız Kenter: Canım benim… Ne güzel bir soru bu, çok duygulandım… Gençlerimiz hayallerinden peşinden koşsunlar, yorulmadan, yılmadan… Hedeflerine ulaşmak için ellerinden gelenin en iyisini yapsınlar; bıkmadan… Hepsi biraz tiyatrocu olsun, sanata önem versin… Tiyatro salonlarını boş bırakmasınlar, sahnelerimizden alkışlarını mahrum etmesinler… Onlara sonsuz güveniyorum… Güzel günlerimiz onların elinde… Gençler sizi çok seviyorum!

***Yıldız Hoca’mızın manevi kızı Biricik Esma Uzun, Pınar Erol ve Pınar Ender Çekirge’ye sonsuz teşekkürlerimle…

Değerli okurlarımız, zaman ayırıp okuduğunuz için çok teşekkür eder, esenlikler dilerim…