Kategori
Malatya uçağın inişi ile birlikte bir türlü bitmeyen kitabım “Homo Deus”u kapatıyorum. Evet, “gereksizler” diye bir sınıf olacağız, robotlar şöyle yapacak falan filan. Ben bunu düşünürken koridorun diğer tarafındaki teyzem, iniş korkusu ile fısıldayarak dua okuyor, onun yanındaki az önce…
Devamını Oku
İnsanlar, unutmak için uyuyanlar ve hatırlamak için uyuyanlar olarak ikiye ayrılır. Nasıl yani demeyin. Anlatayım. Annemle babamın, babamın mimarlık ofisinde, babam çok çalıştığı için, uzun saatler kalmak zorunda oldukları 90’lı yıllarda, bana amcamın karısı bakardı. Günlük hayatında unuttuklarıyla aile içinde…
Devamını Oku
– Şu anda gerçekleşiyor olması ne kadar tuhaf, değil mi? – Tuhaf mı? – Yıllardır bu treni beklemiyor muyduk? – Hiç gitmek istemediğim bir yere giden treni. Ayrıca ona sen biniyorsun, ben değil. – Gelecekte ne var hiç merak etmiyor…
Devamını Oku
Bir keresinde karanlığın üzerine hiç dokunmadığı bir takvim yaprağı gördüğünü söylemiştin düşünde. O burada. Koca bir caddenin üzerinde. Paramparça edilmiş binlerce eşyanın arasında yatıyor. Ve kanlar içinde. Görüyorum, karanlığın onun bedenine sapladığı kırık camları tutan, kana bulanmış ellerini. Duyuyorum,…
Devamını Oku
Son zamanlarda insanoğlu biraz ürkek, donuk ve ıstırap yüklüydü. Yüzleri aynı kalıp sesleri çoktan yitip gitmişti ve gelecekleri asırlar öncesinde itinayla kaybedilmişti. Aslında gelecek korkuları yüzünden bugüne tutunamayıp bilinmeyeni arayacak kadar cüretkar hale de gelmişti. Prometheus’un onlara bahşettiği bilgeliği ne uğruna hiç etmişlerdi? Bilemezdim… Biraz üşüyordum. Cehennem çukurlarının ateşine ihtiyaç duyacak kadar üşüyordum. Çileleri tükenmez iflah…
Devamını Oku
Gri kabuslarla uyandığım bir sabah daha oldu… Uzun zamandır rüyalarımda neler gördüğümü hatırlamıyorum, sadece gri ve korkunç olduklarını hissedebiliyorum… Hissetmek acı veriyor… Acı çekmemek için hissetmemeyi tercih eder miydim… Bir kitapta meleklerin insanlar gibi hissetmediklerini okumuştum, melek mi olmak isterdim acaba… Bilmiyorum,…
Devamını Oku