Dönence
“Neden hep, dönüp dolaşıp… Sana geliyor bu, zaman okları.” dedi kendince. Duraksıyordu. “Ne vardı… Beni bir kere fark edebilseydin.” “Etrafındaki bunca sesin içinde, konuşmayanı seçebilseydi gözlerin. Aynı manzaraya sahip olabilseydik seninle.” Kabardıkça göğsü, derin hırıltılarla solukluyordu deniz. Güvende hissettiriyordu…
Yazıyı göster